De Druïden
Lieve volgers,
Ik neem jullie vandaag mee naar de Druïden. Lekker volkje heb ik vernomen.
Om te vieren dat het de langste dag of misschien wel de kortste nacht was, volgens mij kan het een niet zonder het ander, werd er gefeest. En dat allemaal op 21 juni! Er werd een mooie maagd uitgezocht en die werd om 00.00u geofferd aan de goden. Ik zei het al: lekker volkje. Nu wil het geval dat het gisteren 21 juni was en dat het volkje zich hier in de buurt vermaakte. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt!
Daardoor kwamen wij in een van de mooiste gebieden van de Morbihan. We reden via Plumélieau richting Guénin. Lieflijk weggetje. Door het dorpje en dan via een smal weggetje steil omhoog. Zo'n weggetje waarvan je denkt: als er maar geen tegenligger komt, zo'n weggetje dus. Dwars door de bossen en dan ineens aan je linkerhand een bord :" La Chapelle Notre Dame du Mané-Guen".
Je ziet dan een prachtige kapel, omgeven door een glooiend grasveld en omgrensd door eeuwenoude, met mos begroeide, manshoge muren. Een juweeltje. Ja, die Fransen zorgen goed voor hun cultuur. Van daaruit kun je een heel mooie wandeling maken bergopwaarts naar Chapelle St.Michel, waar een prachtig uitzichtpunt is over de hele omgeving. Vandaar verder de berg op naar een kale woestenij, waar het zinderend heet kan zijn en dat was ook zo!
Een van de mooiste wandelingen die ik ooit heb gemaakt, richting Pierre du Sacrifice. Inderdaad, de offersteen. Op het hoogste puntje van de berg liggen diverse offerstenen, naar men zegt, gebruikt door de Druïden. En daar werden dus die arme maagden geofferd!
De autochtone bevolking wist ons te vertellen dat in de vorige eeuw hier rond 21 juni grote hippyfeesten waren. Ik hoop niet dat er teveel geestverruimende middelen werden gebruikt want ik zie het een en ander al voor me.
Anyway, enfin nietwaar, want we zijn nog steeds in La France, is het vreemd dat deze bezienswaardigheid in geen enkele reisgids wordt genoemd, zelfs niet in het grote franse boek over Bretagne: "Bretagne, 500 Coups de Cœur" waar, naar men zegt, alles in staat, maar stiekem toch niet.
Lieve volgers, wij gaan jullie weer verlaten want wij zijn uitgenodigd voor een appéro bij onze Franse buren, die niet geheel toevallig naast ons wonen!
Nog een dagje en dan is het weer inpakken en home sweet home.
Lieve groetjes,
M&M
Côte Sauvage
Lieve allemaal,
Het is hier heet, heel heet! De locale bevolking weet er ook geen raad mee en men spreekt hier alleen nog maar over "le chaleur" de hitte. Overdag tikt de thermometer de 38 aan en aan het einde van de middag de 40! Het enige wat we doen en kunnen doen is onder een boom zitten en als de zon onder begint te gaan een duik in het zwembad nemen om ons bloed wat af te laten koelen. Heerlijk! Een glas koele champagne brut smaakt dan zó lekker! Wim Sonneveld zou zeggen "om te kwijlen, mevrouw ".
We ondernemen natuurlijk nog wel wat. Wat is er tijdens de hitte nou lekkerder dan een ritje te maken met de auto en de airco aan? Dat doen wij dus regelmatig. Gisteren hebben wij de route langs de Côte Sauvage gereden. Zo prachtig! Jammer wel dat het totaal windstil was en dus geen golf te bekennen. Op naar Quiberon! Een prachtige oude haven met dito bootjes en een, over het algemeen, wat ouder publiek. Loop je langs de haven naar het prachtige strand van Quiberon, dan is daar het jongere publiek met mooie meisjes, stoere jongens en ouders met spelende kindertjes. Veel barretjes en 24/7 food.
Brengt mij op het volgende: waar blijven al die mooie jonge mensen toch als ze ouder worden? Het is opvallend. De jongedames hier zien er prachtig uit met opgepimpte borstjes en getuite lipjes á la Brigitte Bardot. Het haar nonchalant in een slordige knot, waar net genoeg springerige krullen en slierten uitpiepen om het sexy te maken. Ik heb dat vroeger ook geprobeerd, maar helaas, het is me nooit gelukt.
En dan die mooie jongemannen. Gebruind, vaak een mooie mond, prachtig dik haar, mooie torso en een big smile, laten we het hier "grand sourire " noemen, want we zijn tenslotte in Frankrijk! Ze omhullen zich met de heerlijkste parfums en ook een pittige tattoo is hen niet vreemd.
Zie hier mijn probleem: want, waar blijven al die mooie jonge mensen als ze ouder worden in deze regio? Zie je in Parijs nog charmant ouder wordende dames met precies de goede, iets te ruim vallende blouse en een prachtige Hermès shawl naar het lijkt slordig, maar o zo bedachtzaam omgeknoopt, hier zijn het allemaal onaantrekkelijke vrouwen geworden met een uitstraling van "laisser faire". Heel kort haar, slecht gekleed, de getuite lipjes zijn een streep geworden en de eens zo prontige borstjes zijn verworden tot hangende borsten, verhuld in slecht zittend ondergoed. Niets aantrekkelijks aan. En dan die mooie jongemannen. Ook niet veel beter. Kalend, kunnen ze niets aan doen, maar geen figuur meer, althans geen goed figuur. Een hoog ruggetje, uitgezakte buik, dunne beentjes en slechts een enkele zou ik nog charmant durven noemen. Nee, dan winnen wij het tijdens het ouder worden mét voorsprong.
Het is maar goed dat de Fransozen mijn blog niet lezen, want echt, dan zou ik nooit meer worden toegelaten!
Ach lieve lezers, het blijft een heerlijk en mooi land, maar dit moest ik toch even kwijt.
Tot volgende keer,
Margo en Marjelle
Anne de Bretagne
Lieve volgers,
Na de vermoeiende dag van gisteren, vandaag wat rustiger, dachten we! We moesten nog douchen en daar stond Alice op ons pad. Alice is een Engelse, die Peter en ik een paar jaar geleden hebben leren kennen hier. Zij kocht hier in een dorpje vlakbij een bakhuus. Dat is zo'n klein huisje wat je wel bij boerderijen ziet staan. Daar werd vroeger gebakken. Het huisje heeft geen deur, wel een openining om naar binnen te gaan. Geen ramen, geen electriciteit, een dun straaltje water maar wel een schoorsteen en een prachtige boomgaard. Er is een zolder en die kan je buitenom viia een laddertje bereiken en dan naar binnenkruipen door een klein luikje. Maar goed, Alice blij met haar bakhuus, want daar ging ze wonen. Na alle ellende met de Brexit wil ze niets meer met de UK te maken hebben en wil ze graag een Frans paspoort, dus zoekt ze een man die anderhalf jaar met haargetrouwd wil zijn. Het mag ook een Hollander, een Hongaar of whatever zijn, als ze maar een nieuw paspoort kan krijgen. Morgen gaan we even naar de vorderingen van haar huisje kijken, want er zit al een half raam in!
Nog even naar de grote Intermarché geweest, altijd leuk en aan het eind van de middag naar de Chapelle de St. Gilda geweest. Het kapelltje is een verscholen kerkje, gedeeltelijk uitgehouwen in de rotsen. Prachtig. Je moet weten waar het is, anders kom je er nooit. Het ligt zo mooi aan de Blavet, omgeven door bossen en rotsen. Tot onze verbazing zagen we zomaar 2 pauwen lopen en een parelhoender. Gelukkig voor Margo geen emu! De stilte daar is oorverdovend. Ik heb er geen ander woord voor.
Terug naar ons huisje en ons mannetje. Bussines as usual! Maar wat was dat? Hij had een nagelnieuwe werphengel en heeft daar, geloof het of niet, 2 volle uren in het gras staan vissen en geoefend met werpen. Weer helemaal opgefrist ligt hij nu weer te slapen in zijn tentje. Verder zijn hier nog wat eenzame fietsers die het leukvi den om een praatje met ons te maken. Altijd gezellig. En omdat wij een man zoeken voor Alice, is het zaak om uit te vinden of de eenzame fietser in kwestie getrouwd is. Tot nu toe vingenwij bot voor Alice. Allemaal (keurig) getrouwd!
Tot zover. Tot onze volgende wederwaardigheden.
Liefs, les dames
KENAVO
Lieve volgers,
Ons Gootje was aan het eind van deze heerlijke dag wat "rozig". Het was een heerlijk weertje en wij besloten er een kustdagje van te maken. Op naar Guidel. Richting Lorient (voor de mensen die ons ook op de kaart volgen. Ik zal maar zeggen: onder de navigatielozen onder ons) en dan afslag Guidel-plage. Je rijdt af op een wijdse baai met prachtig blauw water. Magnifique! Rechts van ons een gezellige haven met diverse restaurants en links van ons een boulevard met een weg naar de duinen. Wij, met onze arme ouwe pootjes, over het duin, door het mulle zand. En zie, daar ontvouwde zich de machtige Atlantische Oceaan in al haar turkoise schoonheid! Toch iets anders dan Noordwijk. Sorry! Heerlijk met onze voetjes door het koude water, wetende dat we verderop ook het duin weer op moesten en dat met 30 graden! Iets verderop in Guidel, kende ik een eethuisje aan het strand dat me erg deed denken aan een eethuisje in Australïe. Heerlijk déjeuner verorberd. Nog even een weetje: petit déjeuner is het woord voor ontbijt en déjeuner is de lunch. Verder in Frankrijk, dus ook in Bretagne, wachten tot je naar je plaats wordt gebracht, zelfs in een strandtent.
Na het déjeuner, de lunch dus, volgden wij de kustweg richting Larmorplage. Een prachtige, ruige kust met lange brede stranden (het was eb) en ondiep water met veel badgasten en verderop, waar de golven aan kwamen rollen, de surfers in hun zwarte pakken. Iets verder, bij Fort Bloqué, was het ook schitterend en druk. Omdat de baai drooggevallen was, lagen er tientallen bootjes op het droge. Het blijft een apart gezicht. Verder naar Larmorplage. Een schattig dorpje dat zich de laatste jaren aardig aan het uitbreiden is. Een mooie boulevard met heerlijke bars en restaurants. Maar wat belangrijker is: het lekkerste ijs uit de buurt!
Terug naar ons huisje. En daar is de laatste jaren toch iets opmerkelijks. Hele fantasiëen hebben wij er al op losgelaten. Het feit wil, dat er al jaren achtereen een mannetje in een Renault Clio komt die daar een klein blauw tentje neerzet op exact dezelfde plaats, vervolgens 5 weken blijft en niets doet. Hij zit in zijn autootje, loopt drie keer om z'n tentje, klopt op zijn tentje en gaat weer zitten. Zo de hele dag door. Rond 17.00u. Frist hij zich op, kijkt steevast de andere kant op als hij ons passeert, want stel je voor dat wij wat zeggen, eet wat, loopt met een bordje en een vork naar de wasbak en weer terug, gaat zitten, doet de deur van de Clio open,verkleedt zich, sluit de deur van de auto, doet de rits van de tent open, kruipt op zijn knietjes de tent in en doet de rits dicht. Tot de volgende morgen en dan herhaalt het hele ritueel zich weer van voren af aan. Jullie begrijpen dat dit ons triggert! Wij zijn niet nieuwsgierig.
Tot zover. Wij zeggen KENAVO! Dat zegt men hier voor tot ziens!
Margo en Marjelle
Aangekomen
Lieve allemaal,
Na precies 990 km zijn we aangekomen op plaats van bestemming. Prachtig weer, mijn little tiny huisje helemaal proper. De bloemetjes stonden te bloeien en het zonnetje scheen. Dat is toch geluk!
Margo en ik zijn via Honfleur naar St.Nicolas-des-Eaux gereden. In Honfleur hadden wij een eenvoudig Ibis-hotel maar goed te doen. Schone lakens, harde bedden en een schoon toilet en idem douche. Ik moest gelijk aan dat vakantie programma op de maandagavond denken.
Honfleur is echt een prachtig stadje, gelegen aan een haven. Heel veel eethuisjes, terrassen en life-music. Kortom, gelijk het echte vakantiegevoel. Heerlijk gegeten, daarna wat gewandeld en naar het hotel. We hadden ons voorgenomen om niet rechtstreeks door te rijden naar het huisje maar om eerst naar Mont St. Michel te gaan en daarna naar Saint Malo. Grappig detail: ik houd niet van rijden met een navigatie, maar Peter vond het een fijner idee als ik dat wel deed. En aangezien ik een erg gehoorzaam vrouwtje ben, doe ik dat dus. Wat een ellende. Laat mij maar lekker de kaart lezen en de borden langs de weg volgen. Tot nu toe ben ik overal gekomen. Ik geef toe dat het in een vreemde stad misschien wel handig is, maar voor de rest....
Mont St. Michel was prachtig. Heerlijk gewandeld en koffie gedronken op een terrasje. Als wij er iets lekkers bij wilden dan moesten we maar naar de naastgelegen patisserie! Daarna op naar St.Malo. Dat heb ik in mijn kinderjaren gezien en geloof me, dat is al heel lang geleden. Het is er echt schitterend. Prachtige haven met oude zeilschepen en een ommuurde stad. Wel erg toeristisch met veel van hetzelfde. Veel restaurantjes met crêpes en ieder moment dacht ik Bassie en Adriaan te zien. Vreselijk toch? Op zich heb ik niets tegen die gasten want ikken ze niet, maar na heel wat kleinkinderen lijd ik aan overexposure wat die twee betreft!
Daarna opweg naar daar waar we naar opweg waren. En ja...via de navigatie...ik heb dat ding echt bijna uit het raam gesmeten maar mijn hollandse zuinigheid weerhield mij! En Peter natuurlijk want die had hem speciaal voor mij geupload. Zag ik de snelweg Lorïent-Vannes, dan ben je er zo, nee, zegt dat ding, ik weet het beter. Afijn, het was een mooie rit en om 18.30 waren we bij ons lieve huisje.
En dan begint de mooie reis pas echt. Omdat wij ongeveer in het midden van Bretagne wonen, is alles makkelijk te bereiken, zowel ten noorden als ten zuiden en dat geldt ook voor alle prachtige kusten.
Lieve volgers, wij gaan aan de koffie met een koekje uit de koekjesfabriek die wij vandaag bezochten. Dat is zó leuk! Vóór de koekjesfabriek (de fabriek levert echte Bretonse koekjes over de hele wereld) is een winkeltje en daar kun je alles proeven wat je maar wilt. Iedereen loopt daar koekjes te eten. Vervolgens doe je wat je lekker vindt in een zak, die wordt afgewogen en dan denk je: dat is goedkoop! En de volgende dag ga je weer. Heel gevaarlijk dus! Joubard is de naam van de koekjesfabriek.
Lieve groetjes van Gootje en van mij.
Voorbereiding
Lieve allemaal,
Alles is klaar. Eigenlijk heb ik nu een dag over. Ook wel lekker. Nog even een maskertje nemen, zodat ik mooi in La France aankom. Het oog wil ook wat nietwaar? Hotelletje geboekt in Honfleur via TriVaGo. O, wat is het leven toch makkelijk met internet. Geld hoef ik ook al niet om te wisselen in Franse francjes. Geld neem ik sowieso al niet mee op vakantie. Wat kleingeld voor een "pourboir" oftewel een fooitje.
Het belooft mooi weer te worden in de Morbihan. Twee weken achter elkaar. Wat wij niet wisten, toen wij ons huisje kochten in St.Nicolas-des-Eaux, is dat het district Morbihan is gelegen in een gebied met een microklimaat. Heerlijk zacht en mild. Dat gebied begint in Concarneau en dan verder langs de kust, richting Lorïent en Vannes. Meestal hebben we dan ook een heerlijk weertje. Je bent dus nooit te oud om te leren!
Waar ik niet over ga schrijven is over megalieten of de stenen van Carnac. Leuk wel om te weten dat het woord megaliet uit het Grieks komt. Mega=groot en Lithos=steen. Wel over de prachtige stenen langs de Côte Sauvage, waar hele kunstwerken van worden gebouwd. Zó leuk! Ik zag dat verschijnsel voor het eerst in Australië en verleden jaar zag ik dat dus ook in Bretagne.
Zondagochtend vertrekken we. Fris gewassen, haartjes geföhnt en een mand vol profiand.
Tot volgende week en dan kunnen jullie lezen over onze belevenissen in het prachtige Bretagne!
Margo en Marjelle
Welkom terug op mijn blog
Lieve allemaal,
Margo en ik zijn alweer een jaartje terug van onze Australië-reis en we vonden dat het wel weer eens tijd werd om onze blik verder te verruimen. Hoe decadent! Liet Margo mij verleden jaar "haar" Australië zien, dan is het nu tijd om haar met "mijn" Bretagne te laten kennismaken. Bretagne waar ik in 2013 mijn hart aan heb verpand. Peter en ik waren toen op doorreis met de auto en caravan naar de Vendée om te zien of we in die buurt wellicht iets leuks konden kopen want ik had het zo langzamerhand wel gehad met de caravan.
We reden door Bretagne en wilden daar een tussenstop maken. We reden ter hoogte van Pontivy, gelegen in het departement Morbihan. Zo'n 12 km verder was een camping bij het dorpje St.-Nicolas-des-Eaux. We kwamen aangereden en het eerste wat ik zag was een prachtige oude kapel in een engels straatje. Ik was gelijk verkocht. Voor mij een goede aardstraal! We reden verder. We namen een brug over de prachtig meanderende rivier de Blavet en reden een heerlijke wollige heuvel op. Daar was de camping! Zó schattig en lieflijk. Veel bloemen, heerlijke grote groene plekken. Fraaie bomen. In een woord formidable! Naam van de camping: Le clos du Blavet. Onthoud die naam. Er kwamen gelijk twee jonge mensen op ons af. Beiden nog geen 30 jaar. Zij stelden zich voor als Nathalie en Hughes, nieuwe eigenaren van de camping. Zij hadden de camping net overgenomen van de oude eigenaar. Zij hebben twee lieve dochtertjes. Schattig stel. Wij waren de eerste Nederlanders en ook de eerste gasten van dat jaar. Het was Pinksteren en best een lekker weertje. We besloten een tijdje te blijven. Op het plateau van de camping goed stonden wat huisjes. Tiny Houses, zoals dat nu heet. Zó schattig! Ik wilde toch wel graag even binnen kijken. Ook al zo schattig. Jullie voelen hem al komen, ik was verkocht en een van de huisjes (de leukste natuurlijk) hebben wij gekocht.
Zo ontdekten wij de laatse jaren het mooie Bretagne, waar ik nu aanstaande zondag met Margo naartoe ga. Ik zal jullie uitgebreid verslag doen en jullie kennis laten maken met een Bretagne dat jullie niet uit de boekjes kennen.
Tot volgende week en wij wensen onze lieve volgers veel leesplezier!
Margo en Marjelle
Welkom op mijn Reislog!
Hallo en welkom op mijn reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met me meereist!
Groetjes,
Marjelle